طرح نوشت : قلمم را برداشتم . بسم الله گفتم . این بار خواستم از خود خودت حرف بزنم . نه غربتت . نه روضه ات و نه هیچ چیز دیگر . فقط خود خودت . نام تو و سایر ائمه بقیع که می آید ، غربت بقیع ، نا خود آگاه در اذهان تداعی می شود . بله همه این ها هست ، بر منکرش هم لعنت . اما تو فقط این ها نیستی . کم تر شده که دقیقاً به خودت فکر کنم . به باغ خرمایت و سوراخ های دیوارش هنگام برداشت محصول . به گمنامی ات هنگام بخشش . به قاطعیتت هنگام برخورد با گناه ... تو رئیس مذهب مایی و من هنوز شیعه نیستم . آقا ، شاگرد تنبل کلاس ، میپذیری ؟
خط حطی دل : از همه خط کش های دنیا دلگیرم . پای وصل کردن من به تو که می رسد ، همیشه کج می شوند .... !